De nieuwe ronde

Florida ligt al ver achter ons. 2014 wordt het jaar van een andere Amerikaanse staat: Californie. En daar hoort een nieuw blog bij: familiemaas2014.blogspot.nl!

Dag 17. Zo'n grote vuurpijl jonguh

Noem mij bijgelovig en ik geef je meteen gelijk. Heb je ook meteen je reden waarom ik de blog met deze titel pas schrijf nu ik thuis ben:)

Die grote vuurpijl had natuurlijk weinig te maken met vliegen en alles met de plek waar we overnachtten. Cocoa beach ligt nl naast Kennedy Space Center, en daar vertrok vanmorgen een raket. Dat leverde om kwart voor negen al een vol strand op, van mensen met telefoons (om op de website van nasa te zien of de raket echt vertrok) tot een paar die-hards, gewapend met verrekijker en nasa t-shirt. En dan maar staren. Het schier eiland is nl relatief groot, en we hadden geen idee waar we moesten kijken. Na de lancering wisten we dat natuurlijk wel: veel westelijker dan we dachten.
Wat we van de lancering zagen? Inderdaad veel vuur. En door het wolkendek vervolgens 4 seconden een raket, even niets en toen weer 2 seconden dezelfde vuurpijl. Met als meest indrukwekkende, 3 minuten later het geluid. Waarbij wij, zelfs op die afstand, bijna om werden geblazen.

Na dit staaltje techniek kon iedereen weer naar binnen, en hadden de kinderen nog een top moment; die kregen een les in branding surfen. Dat leer je misschien niet goed in een uur, maar met een docent die er zin in heeft en je na 5 minuten al mee het water in neemt, komt dat wel goed. Zeker als hij je dan ook nog regelmatig een zetje richting de goede golf geeft. Resultaat: van de ongeveer 150 foto's zullen er vast een stuk of 5 staan waarop het betreffende kind op een surfplank een golf pakt. En 2 stralende kinderen na afloop, erg trots en blij op wat ze gedaan hadden.

De rest van de dag stond in het trekken van de terug reis. Alles in de koffer proberen te krijgen (proppend lukt alles), nog een keer het zout van de huid af spoelen, nog een broodje subway en vooruit, nog een keer Publix voor snaai voer in het vliegtuig. En kokos m&m's!

Zo voorspoedig ging ook de rest van de terugreis. Zelfs het onweer dat nog even precies boven de luchthaven losbarstte leverde geen vertraging op. Met een korte stop om de passagiers in Miami op te halen werd het tijd om terug te vliegen. In 1 stuk, zonder vuurpijlen!

Dag 16. Waar we we uiteindelijk in zee eindigen.

Het regende deze ochtend. En dat maakte het afscheid van het relaxte Duck Key net wat makkelijker. Dus na een snel ontbijt, gevolgd door efficiënt alles in de auto gooien, konden we op weg voor de langste reisdag van deze vakantie: helemaal door naar Cocoa Beach.

En ach, wat kun je melden van zo'n 300 mijl rijden? Dat het lang is? Dat spreekt voor zich. Dat de kinderen zich gedroegen? Niet gek, als je ze toestaat om met de diverse elektronische voorzieningen te spelen (telefoon, iPod). Dat het regende? Nogal. Volgens de tankbediende zelfs meer dan normaal in een 'wet season'. Dat het voorspoedig ging? Zeker. Kwestie van goed luisteren naar 'tante Sygic' en je komt er vanzelf.

De bestemming van vandaag was dus Cocoa Beach. Een badplaats aan de Atlantische Oceaan. En daar zijn we ook echt 'geland'. Allereerst alle rotzooi uit de auto gehaald, inclusief stekkertjes, nog rondslingerende slippers en ander spul. Het moet tenslotte morgen allemaal in de bagage gepropt worden. Daarna snel badkleding aan en op naar het strand. Om ons daar een uur in en rond de zee te vermaken.
Overigens vond ik het strand, als ik eerlijk ben, beter en leuker dan dat van Miami Beach. Minder 'hip en happening' en meer een gezellig familiestrand. Waar de kinderen morgenvroeg een surfles gaan volgen, terwijl wij om 9 uur de lancering van een Atlas raket kunnen bekijken. Inderdaad, nog steeds vanaf het strand.

Maar dat is voor morgen. Vandaag sloten we de laatste volledige dag in Florida af met een steak bij Outback steakhouse, gevolgd door een supertoetje. Tijd om uit te buiken op de hotelkamer.

PS: @Opa & Oma, kunnen we zo de boodschappen doorgeven;-)? Het is de bedoeling dat we morgen naar huis vliegen, en het zou fijn zijn als we daar 1 brood, met halvarine, kaas en melk vinden;-)

Dag 15. Niets

Aan het einde van de vakantie zijn we vaak aan vakantie toe. Na een druk jaar waarin we bezig zijn geweest met werk, klussen (aan huis en tuin), huishouden en overgaan hebben we de afgelopen 2 weken alle mogelijke activiteiten ingehaald. We hebben meer gezwommen/gewandeld en pretparken bezocht dan in het hele jaar ervoor, en elke vakantie komt er een moment waarop we dat merken.

Dat was dus vandaag. En gelukkig, in de route hadden we daar ook rekening mee gehouden. Het was een beetje onwennig, maar we hebben uiteindelijk vandaag daarom een echte 'resortdag' gehouden. Die natuurlijk begint met uitslapen en op het gemak ontbijten. Om vervolgens de eerste wandeling richting zwembad te maken. In de regen weliswaar, maar dat maakt hier niet veel verschil: nat word je toch in een zwembad, en het blijft warm.

Na de lunch (heel hard werken om de boterhammen op te eten) tijd voor een ander zwembad. Maar niet nadat we de dolfijnen (die hier in het resort in een natuurbad leven, en waar je betaald mee kunt knuffelen) te hebben bewonderd. Knuffelen lieten we aan anderen over, dat werd ons iets te kostbaar. Wel hebben we gebruik gemaakt van het Starbucks loket op het resort. Niet alleen voor mijn koffie, maar zeker ook om Bart te laten genieten van ... warme chocolademelk. Het is tenslotte nog net geen 30 graden, en daar hoort hot chocolate bij.
Van het ene zwembad hopten we naar het zwembad bij het huisje. Vervoerd met de tram van het resort, om er zeker van te zijn dat we niet al te moe zouden worden. Het zwemmen hebben we tenslotte afgesloten met zelf gekookt eten. Genoeg activiteit voor de dag: tijd om af te sluiten met thee & kokos M&M's.

Dag 14. Het meest zuidelijke puntje van de reis

Per ongeluk had Bart gisteren gesuggereerd dat Key West een mooie plek leek voor een jetski tocht. Stom, want net zoals hij dat in Clearwater voorstelde, betekende dat ook hier dat het vanmorgen erg hard regende. Dan is er geen betere manier om de ochtend te besteden dan met uitslapen en een ontbijtje met verse aardbeien en broodjes. Gelukkig is de uitchecktijd hier 12 uur, waardoor we ook ruim de tijd hadden om na het ontbijt onze spullen te pakken, uit te checken, spullen in de auto te doen, terug naar de incheckbalie te rennen om de sleutel terug te vragen, naar de kamer rennen, en de handdoeken uit de kast te halen.

Tijd om Key West overdag te gaan verkennen. Daar waren we niet de enige. Er bleken 2 grote cruise boten in de haven te liggen, waarvan de opvarenden ook door Key West trokken. Met als verschil dat zij braaf achter een gids met een doel aan liepen, en wij vooral door de stad gezworven hebben. Inclusief een lunchpauze bij Hard Rock Cafe, want dat blijkt toch wel een van onze favoriete restaurants in Florida te zijn.
De afsluiting van de wandeling kwam natuurlijk bij 'the Southern most point'. Een grote kegel op het zuidelijkste puntje van Key West, waarop aangegeven staat dat dit het meest zuidelijke puntje is. Waar een rij voor staat van mensen die op de foto willen met die kegel. Met mensen er omheen (zoals wij) die een foto maken van de rij van mensen die een foto met de kegel willen maken.

Busje tijd! En dan de bus van het hotel, wel te verstaan. Het was weer even dringen om mee te mogen, maar het is ons gelukt. Zodat we 10 minuten later onderweg konden naar de volgende stop: Duck Key. Maar niet voor we een tussenstop hadden gemaakt bij onze inmiddels favoriete supermarkt: de Publix. Waar een apotheker ons geholpen heeft om een goede aftersun te vinden, ze echt lekker vers brood verkopen (want na zo'n volle lunch bij Hard Rock Cafe had niemand meer zin in een echt diner...) en we onze ogen uitkeken naar bv het hondenbot dat ze verkopen. Maatje Deense Dog, als je het mij vraagt.

Uiteindelijk zijn we aangekomen in Hawk Cay Resort. En nee, je hoort ons niet klagen. Je hoort ons hooguit genieten van de ruime kamers, de wasmachine en... de kokos M&M's die we vandaag gekocht hebben.

Dag 13. Toch nog verbrand

Toen om 9 uur de dame van housekeeping al voor de deur stond, was ze nog iets te vroeg: er lag nog net iets te veel rotzooi van ons verspreid over de kamer. 10 minuten later kon ze echter al weer haar gang gaan, omdat wij in de auto onderweg naar Key West zaten.

Bij het uitzoeken van de route hadden we gisteren gekozen voor de route die er het meest simpel uit zag. Niet helemaal doordacht: de 1 bleek een weg te zijn die door Miami liep, met stoplichten om de 2 a 3 km, en heel veeel autowinkels. Die begonnen met een Porsche, maar eindigden met een of ander sloopbedrijf. Uiteindelijk leidde deze versie van de 1 ons echter toch naar Key Largo, waar we de eerste stop van de dag gepland hadden: John Pennekamp state park.

Misschien was het maar goed ook, dat we de langzame route gekozen hadden. Daardoor hadden we bij het visitor office weinig tijd om na te denken of we wel allemaal wilden snorkelen. Lees: ik heb niet bedacht dat het snorkelen met manatees misschien al  spannend genoeg was en ben gewoon gehaast de boot opgegaan.

En weer afgegaan. Met een snorkelmasker op en flippers aan mijn voeten. Het leverde prachtige plaatjes op van koraalrif, vissen (baracuda's! felgekleurde streepvisjes! mooi gekleurde roodbuikvisjes!) en een schilpad. Al hebben alleen de mannen die laatste gezien, en stonden Carlijn op dat moment net even bij te komen op de boot.

De rest van de reis was eigenlijk een tikje langdradig. Er komt na 80 mijl over de Keys rijden nou eenmaal een moment dat je wel genoeg bruggen en eilanden hebt gezien. Dan is het fijn om bij je hotel aan te komen, je auto te kunnen parkeren en met een busje naar de hot spot van Key West te kunnen rijden om de zonsondergang te zien. Al constateerde ik daar al snel dat het prachtig is wat de artiesten doen met vuur, maar dat ik toch eigenlijk het meeste brandgevoel op mijn eigen rug voel. Volgende keer toch maar insmeren voor het snorkelen...

Dag 12. Van 18 naar 0 en dan terug

Na een onrustige nacht (de muggenbulten blijven nog even irriteren), hebben we vandaag goed uitgeslapen. Tijd om Miami een nieuwe kans te geven om ons te bekoren. Dat de straten opgedroogd waren, hielp daar zeker bij. De kop cappuccino met een extra shot expresso bij Starbucks ongetwijfeld ook, want met het de juiste portie cafeïne in het lijf, kon ik de wandeling weer aan.

En wandelen, dat hebben we gedaan. Ons hotel ligt tussen de 18e en 19e straat, en we hebben het hele stuk naar het begin gelopen. Langs, onder andere, een sportpark midden in de stad én een skatewinkel. Kon Jasper eindelijk zijn nieuwe favoriete sokken kopen. Om ze vervolgens de hele dag  (en nacht en nog een dag) te dragen. De route leidde uiteindelijk naar het strand. Niet zo maar een strand, maar een hippe hotspot, voorzien van loungemuziek en veel mooie mensen. Vanaf dit 'Bloemendaal aan de Florida kust' voerde de route weer terug.

Hadden we op de heenweg al veel van de art-deco gebouwen van Miami gezien, op de terugweg waren dat er nog meer. Plus een aantal mooie auto's (3 Ferrari 's in 5 minuten), volgens de heren mooie vrouwen, volgens de vrouwen mooi gebouwde mannen en 2 drag queens. Ocean Drive is inderdaad precies wat de reisgidsen zeggen: de plek om te kijken en bekeken te worden.

Maar goed dat we in het zwembad van het eigen hotel konden afkoelen van de hitte van de Miami straten. Ook de regen die viel toen we gingen eten (bij Maxxim - ook een hippe plek) droeg daar aan bij. Weer een topdag afgesloten met natte straten.